Filmy seks grupowy, satyra

Film powstał na podstawie powieści M. D. Sade "120 dni Sodomy". Jego akcja toczy się w czasie II Wojny Światowej we Włoszech. W republice Salo trwają poszukiwania młodych, atrakcyjnych ludzi, którzy zostaną wykorzystani do orgii kierowanej przez nazistów.

Szokujący i dekadencki film będący artystyczną prowokacją reżysera. Czterech zamożnych mężczyzn spotyka się na uczcie w podmiejskiej willi. Pilot Marcello (Marcello Mastroianni), sędzia Philippe (Philippe Noiret), producent telewizyjny Michel (Michel Piccoli) oraz restaurator i kucharz Ugo (Ugo Tognazzi) postanawiają popełnić samobójstwo z... przejedzenia. Po pierwszym dniu objadania się sprowadzają do willi trzy prostytutki. Do towarzystwa dołącza też żądna wrażeń nauczycielka. W willi dochodzi do orgii obżarstwa i seksu.

Film powstał na bazie sławnej gry video Postal. Akcja toczy się w miasteczku Paradise. Główny bohater o ksywce Koleś mieszka razem ze swoją olbrzymią żoną w przyczepie. Kiedy myśli, że upadł na samo dno, rzeczy przybierają jeszcze gorszy obrót. Po upokarzającej rozmowie o pracę i kompletnie nie udanej wycieczce do biura opieki społecznej, Koleś ląduje u swojego wuja Dave'a. Wuj Dave jest przewodniczącym miejscowego kultu a mimo to sam też ma problemy finansowe. Razem wymyślają plan genialnej, ich zdaniem, kradzieży. Niestety dla nich, w mieście są także Talibowie, którzy też mają złowrogie zamiary, a przy tym są dużo lepiej zorganizowani i wyposażeni. Sprawy kompletnie wymykają się spod kontroli, gdy Osama bin Laden wzywa na pomoc swojego przyjaciela George W. Busha. Koleś szybko uświadamia sobie jak wyzwalający może być stan, gdy nie ma się nic do stracenia... Uczy się by nie ufać mesjaszowi, zwłaszcza gdy ten sam napisał swoją biblię. Dowiaduje się, że miłość można znaleźć w najmniej oczekiwanym miejscu, nawet gdy obiekt westchnień celuje ci bronią prosto w głowę. Ale co najważniejsze, odkrywa, że nic nie załatwia problemów szybciej i lepiej niż dobrze ustawiona eksplozja nuklearna.

Jeden z nielicznych filmów, które zostały zrealizowany przy zachowaniu chyba wszystkich punktów manifestu Dogma 95. Ujęcia w nim kręcone są "z ręki", a całość sprawia wrażenie dokumentu. Naturalizm prezentowanych obrazów jest głównym znakiem rozpoznawczym tej opowieści o ludziach udających idiotów i tym samym testujących tolerancję współczesnego świata.