Gdyby wszystkie dotychczasowe filmy Kaufmana wrzucić do krwawego jadowitego miksera cynizmu i zamieszać, wychlusnąłby zaropiały, wymazany w fekaliach, chlupoczący od wymiocin Terror Firmer. 8
Terror Firmer to obraz praktycznie niemożliwy do zrecenzowania. Nie dość, że jest to film w filmie, to dodatkowo scenarzyści popłynęli falą abstrakcji w postaci orgii poruszanych problemów. Ktokolwiek oddał serce kuriozum jakim jest studio Troma, odnajdzie tutaj jej kwintesencję. Gdyby wszystkie dotychczasowe filmy Kaufmana wrzucić do krwawego, jadowitego miksera cynizmu i zamieszać, wychlusnąłby zaropiały, wymazany w fekaliach, chlupoczący od wymiocin Terror Firmer... Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, to właśnie jest w nim najpiękniejsze (oczywiście w wersji nieocenzurowanej)!
Produkcja zawiera w sobie tyle absurdów i zawiłości, iż jest w stanie wysłać widza wprost na księżyc, po drodze uderzając nim o napotkaną satelitę. Do tego, wszystkie te abstrakcyjne wątki mają ogromny sens. Ten zaś kryje się pod polewą z ludzkich płynów ustrojowych. Filmowa postać o imieniu Jerry (Trent Haaga) odpowiada na pytanie dlaczego Firmer jest tak bezpardonowy. Parafrazując, bohater stwierdza, iż niektórych ludzi trzeba zbulwersować aby pobudzić ich zainteresowanie sprawami wysokiej wagi. Na pierwszy rzut oka Terror Firmer jest bezmyślną łupanką z niskobudżetowymi efektami, a niekiedy błazeńskimi w opór dialogami. Jednak kiedy widz przegryzie się przez twardą skorupę obsceniczności, zauważy, że film operuje na trzech (a może i więcej) odmiennych płaszczyznach. Pierwsza to czarna komedia z mnóstwem dynamicznych scen gore, druga odnosi się do wrażliwej sfery ludzkiej egzystencji, zagubienia i ciągłej walki z przeciwieństwami losu tudzież ludzką ignorancją. Trzecia to autorska samokrytyka.
Kaufman umyślnie łamie reżyserskie konwenanse posiłkując się tematami tabu zblatowanymi z mainstreamowym przemysłem filmowym. Jednym z celów Firmera jest dokonanie mordu na dotychczas ustalonych regułach kinematograficznych, które usilnie trzymają się ugrzecznionej, tendencyjnej i przewidywalnej formy narracji. Obraz jest reakcją na zachowawcze i często wsteczne działania branży filmowej. Sceny jakie widz ma zaszczyt oglądać, to masturbacja ogórkiem kiszonym, kąpiel w ekskrementach, bądź ekstremalne rozciąganie męskiego członka. Każdy fragment zawierający okropieństwa, uświadamia odbiorcy (w stylu Jacquesa Lacana) istotę walki człowieka z niesprawiedliwością, dyskryminacją, rasizmem, destrukcyjnymi używkami, itd. Reżyser nie maskuje swojej krytyki konserwatywnych wartości. Otwiera się na progresywne idee, które prezentuje widzom "in your face!".
Po za krytyką amerykańskiego społeczeństwa, korupcji, zdeprawowania przemysłu filmowego, pseudo-artyzmu owiewającego Hollywood, marketingu kina, utowarowienia sztuki czy istoty sitcomów, odkrywa przed widzem (poprzez groteskę) kulisy syzyfowej pracy na planie. Niebezpieczeństwo zewsząd czyha na pracowników. Aktorzy oraz ekipa narażeni są na przykrości, utratę zdrowia, a w najgorszym przypadku na śmierć. Z pracą nad filmem - niezależnie od efektu końcowego - wiąże się homeryczny wysiłek. Twórca bawi się również stereotypami artysty, celebryty, aktora, dźwiękowca itd. Przedstawia kuluary aktywności zespołu zdjęciowego, uchylając nieco rąbka prawdy ukrywanej przez kinematograficzny Public Relations.
Terror Firmer jest swego rodzaju agresywną spowiedzią z wątkami autobiograficznymi. Zawiera w sobie osobliwą historię niesławnej wytwórni, ale też opowiada o naukach jakie reżyser wyciągnął z pracy nad własnymi produkcjami (poczynając od Toxic Avenger, 1984). Zasiadając do Firmera, nie spodziewałem się tak wymagającego intelektualnie materiału. Prawdę mówiąc, jedyną dobrą recenzją będzie ta, którą widz napisze sam dla siebie. Poza tym film jest bezkonkurencyjną propozycją na wieczorny seans z przyjaciółmi!
