Kostiumowy 1965

Rok 1907. Dwie Marie - Francuzka (Brigitte Bardot) i Irlandka (Jeanne Moreau) odbywają tournee po ogarniętm rewolucją kraju w Ameryce Środkowej. Zrządzeniem losu kobiety dołączają do chłopskiej rewolucji.

Bohaterami są oficerowie prowincjonalnego garnizonu. W chwilach wolnych od służby piją, grają w karty, snują długie opowieści. Wszystkich intryguje hrabia Sylwio, u którego się spotykają – tajemniczy samotnik i niedościgły mistrz pistoletu. Kiedyś był ozdobą petersburskich salonów. Jego karierę przerwał pojedynek, w którym swego przeciwnika nie tylko poniżył, ale i zlekceważył. Nie oddał strzału, znikł i postanowił zażądać dla siebie nieoddanego strzału w momencie, kiedy mu najbardziej będzie zależało na życiu.

Polska prapremiera sztuki Goethego odbyła się w 1961 roku w warszawskim Teatrze Współczesnym. Doczekała się też wersji telewizyjnej (premiera 8 lutego 1965 roku). Nowe możliwości techniczne sprawiły, że inscenizacja Erwina Axera jeszcze zyskała na wartości. Pełnym blaskiem jaśnieje też kreacja Zofii Mrozowskiej jako Ifigenii, z pewnością jedna z najlepszych w bogatym dorobku tej aktorki. W mitologii greckiej Ifigenia pozostaje w cieniu swego sławniejszego rodzeństwa – Elektry i Orestesa. Jej losy są wszakże nie mniej dramatyczne, choć pozbawione piętna zbrodni. Przeciwnie, to dzięki Ifigenii naznaczony klątwą bogów ród Atrydów doczekał się moralnego odrodzenia. W klasycznie zbudowanej sztuce Johanna Wolfganga Goethego mniej znana z córek Agamemnona urasta do rangi jednej z najpiękniejszych pod względem etycznym postaci mitologii. Pomimo że sztuka Goethego dotyka spraw makabrycznych i mrocznych, tchnie z niej niezwykły optymizm. Wedle autora „Fausta” człowiek nie może uciec od swego przeznaczenia. Z drugiej wszakże strony dzięki uczciwości, sprawiedliwości i umiłowaniu prawdy jest w stanie odnieść zwycięstwo nad gwałtem i nienawiścią. W dramacie Goethego przemoc, podstęp, zawiść i duma uznają wyższość niezdolnej do kłamstwa i podłości bezbronnej Ifigenii.